Gangvrees
Er zijn mensen die leiden aan gangvrees. De vrees om over de gang op het werkt te lopen en dan iemand tegen te komen. Vooral als de gang lang is en het dus even duurt voor je elkaar passeert. Tenzij je rent, maar dat is er op de kleuterschool al duidelijk gemaakt dat zoiets niet hoort.
Eindeloos kijk je tijdens het lopen opzij. Naar boven. Naar iets dat je in je handen draagt. Naar je schoenen desnoods. Staren is ook al weer onbeleefd.
Als je elkaar genaderd bent moet je je afvragen of je diegene genoeg kent om iets te zeggen. Een willekeurige begroeting. Een grapje of moet je een sociaal wenselijke, danwel oprecht geïnteresseerde vraag gaan stellen. Over de vakantie. Of over de zieke marmot? Of alleen een simpel “hoi” ? Ongevaarlijker kan het niet worden zo.
En stel nou dat de passant een heel verhaal begint te vertellen als antwoord op je vraag. Dat is ook niet de bedoeling. Dus interesse zou kunnen, mits er geen heel verhaal op kan volgen want je moet door. Dus wat moet je zeggen. Laten we het maar simpel houden en de vraag der vragen stellen in klein conversatieland: “Hoe gaat het? ”, de ander antwoord “Goed”, desnoods gelogen maar dat weet je allebei en dat is ook verder prima. Dan hebben we sociaal gedaan zonder dat het consequenties heeft.
En je hebt nu naar beide zijkanten gekeken, naar boven en naar beneden en dit ontwijkend gekijk begint ook wel idiote vormen aan te nemen. En je tegenligger is nog een eind van je verwijderd.
Een keer glimlachen. Dat kunnen we wel doen. Waarschijnlijk nog een reflex van toen je een aap was en je van een afstand wilde laten merken dat je geen kwaad in de zin had. Zelfde met dat wegkijken. Niet te lang elkaar aankijken. Of in elkaars territorium komen. Hoewel er erg irritante mensen zijn die daar niet aan doen en heel dichtbij komen staan. Wat moet dat betekenen? Nog een paar meter en dan is het achter de rug. Ik ben eruit: Ik knik even. Voorbij. Zucht.
Je bent niet ingelogd ( Registreren ? )
of reageer als bezoeker
Wees de eerste die reageert.